Памятаеце старшыню Геральдычнай рады, якая распрацоўвала дызайн пашпарта «Новай Беларусі»? Мікіта Забуга пайшоў ваяваць

Забуга заклікае да стварэння міратворчых падраздзяленняў Еўрасаюза з удзелам беларускіх добраахвотнікаў.

Мікіта Забуга. Фота: асабісты архіў героя

На сваім пасяджэнні 1 красавіка Каардынацыйная рада абмяркоўвала прапанову камісіі па нацыянальнай і рэгіянальнай бяспецы аб фарміраванні міжнародных сіл на тэрыторыі Еўрасаюза з удзелам беларускіх добраахвотнікаў.

У падтрымку гэтай прапановы выступіў Мікіта Забуга. Мужчына з'яўляецца кіраўніком кампаніі Pahonia, VšĮ, пад якой у Літве зарэгістравана Геральдычная рада.

Мікіта Забуга — гэта беларус-бізнэсовец з Літвы, які з пачатку 2000-х актыўна ўдзельнічаў у розных культурных і патрыятычных ініцыятывах.

Выступаючы на пасяджэнні Каардынацыйнай рады, Забуга расказаў, што цяпер ён ваяр-добраахвотнік Палка Каліноўскага і часова выконвае функцыі старшыні па забеспячэнні падраздзялення БПЛА на Запарожскім напрамку.

Мікіта Забуга прыязджае ва Украіну не першы раз. На фота: на майдане ў 2014 годзе

У сваім выступленні Мікіта звярнуў увагу на гісторыю стварэння нацыянальных падраздзяленняў на тэрыторыі іншых краін.

«Мы не першая і не апошняя нацыя, якая фарміруе сваю нацыянальна-вызваленчую армію на чужой зямлі. У нашым выпадку гэта прапанова міратворчых падраздзяленняў. Гэта адбывалася як у XIX, так і ў XX стагоддзях. І адбываецца зараз», — адзначыў Забуга.

У якасці аднаго з прыкладаў ён згадаў армію Галера ці «Блакітную армію» (па колеры мундзіру) — польскае вайсковае добраахвотнае фарміраванне, якое было створана ў час Першай сусветнай вайны ўказам прэзідэнта Францыі.

«Яна налічвала каля 200 тысяч чалавек. Складалася з добраахвотнікаў-палякаў, якія хацелі аднаўлення польскай дзяржаўнасці, якой на той час не было. Яны з'ехаліся з розных краін свету, у тым ліку з Расіі. Антанта, у якую ўваходзіла Францыя, бачыла вялікую зацікаўленасць у тым, каб мець гэты вайсковы патэнцыял. Падобная сітуацыя зараз адбываецца ў нас», — даводзіць Забуга і заўважае, што «Блакітная армія» стала падмуркам сучаснага польскага войска.

Другі прыклад — гэта «Армія Андэрса». Так умоўна называюць фарміраванні ўзброеных сіл Польшчы, якія былі створаны ў 1941 годзе на тэрыторыі СССР па дамове паміж савецкім урадам і польскім урадам у выгнанні. Яе касцяком былі польскія ваеннапалонныя, якія знаходзіліся на тэрыторыі Савецкага Саюза. Сярод іх і жыхары Заходняй Беларусі.

Па падліках, яна налічвала звыш 75 тысяч вайскоўцаў. Вясной-летам 1942 года «армія Андэрса» была выведзена з СССР у Іран і ў ліпені 1943 года пераўтворана ў 2-і польскі корпус у складзе брытанскай арміі, які ў пачатку 1944 года быў накіраваны на італьянскі фронт.

У 1918—1920 гадах за незалежнасць Літвы ваяваў Беларускі асобны батальён, які размяшчаўся ў Каўнасе. Як адзначае Забуга, 55 беларусаў, якія ваявалі ў складзе батальёна, атрымалі найвышэйшую ўзнагароду Літвы, а літоўцам «не замінала тое, што яны выкарыстоўвалі «Пагоню» як сімвал падраздзялення».

Фарміраванне нацыянальных вызваленчых армій на тэрыторыі іншых краін працягваецца і ў XXI стагоддзі. Яскравым прыкладам, па словах мужчыны, з'яўляецца вызваленне Сірыі. Доўгі час падраздзяленні Сірыйскай вызваленчай арміі фарміраваліся на турэцкіх базах.

У канцы сваёй прамовы Мікіта Забуга заклікаў Каардынацыйную раду прыняць рэзалюцыю аб фарміраванні міжнародных сіл на тэрыторыі Еўрасаюза з удзелам беларускіх добраахвотнікаў:

«Мне пашанцавала быць беларусам, які шукаў і знайшоў нашага нацыянальнага героя — Кастуся Каліноўскага. Штодня працаваў з археолагамі амаль два гады на гары Гедыміна.

Мікіта Забуга трымае чэрап Кастуся Каліноўскага

І было шмат часу падумаць, наколькі нашым героям-паўстанцам было цяжэй у параўнанні з нашай сітуацыяй. На сёння мы дэ-юрэ маем сваю Беларусь. Так, яна не супадае сёння з дзяржавай, таму што дзяржава ў нас гібрыдна акупаваная. (…)

Я вас прашу разумець, што кожная цаглінка, якую вы сёння прымаеце ў беларускасць, закладвае будучыню нашым пакаленням. Таму трэба абавязкова выкарыстаць гэты гістарычны момант, які даецца нам адзін на сто гадоў. І гісторыя вам не даруе баязлівасці і няўпэўненасці, калі вы не прымяце гэтую рэзалюцыю. Нашы браты і сёстры, якія знаходзяцца цяпер у ГУЛАГу, патрабуюць ад нас канкрэтных дзеянняў. Давайце дапаможам Еўропе сёння і будзем спадзявацца, што яна дапаможа нам заўтра».

Каментары да артыкула