Zahadka hetaja pra hora naša biełaruskaje, pra čornuju staronku našaj historyi, jakaja zdajecca ŭžo i biaskoncaj. Ale moža być, što siońniašniaja takaja inaŭhuracyja — apošniaja, piša Mikoła Buhaj.
Alaksandr Łukašenka niazdolny vyjhrać nijakija spraviadlivyja vybary. Jon dušyŭ narod i źniavolvaŭ mocnych praciŭnikaŭ. Ale ŭ 2020-m prajhraŭ navat chatniaj haspadyni, jakaja była dalokaja ad palityki, pakul nie zabrali jaje muža. Paśla hetaha nastupnyja vybary byli navat biez namioku na kankurencyju, z udziełam tolki psieŭdasupiernikaŭ — jak na chakiei, kali jon vychodzić na lod.
Pry mocnaj uładzie hramadstva słaboje, inicyjatyva karajecca, a ludzi biezabaronnyja. Heta razbeščvaje adnych i pryhniataje druhich.
Biełaruskaja madel absalutyzmu asablivaja: kraina jašče i trapiła ŭ absalutnuju zaležnaść ad Maskvy. Ź jaje niama i nie budzie prostaha vychadu. Tym, chto ŭznačalić krainu paśla Łukašenki, budzie niaprosta.
U rabstva lohka trapić, ale ciažka vyrvacca. Heta hałoŭnaje, dzietki, što nam treba zapomnić pra łukašenkaŭski pieryjad historyi Biełarusi. Chaj jon chutčej skončycca i nikoli nie paŭtorycca.
«Naša Niva» — bastyjon biełaruščyny
PADTRYMAĆCiapier čytajuć
«Užo tam karoŭ nie zastałosia!»: były načalnik Kačanavaj apłakvaje stan ekanomiki na Połaččynie9
Kamientary
Toj, chto pry hrantach! Maskoŭskich ci panoŭskich.
Patrapiŭ?
Vsie ravno, Žyvie Biełaruś!
[Zredahavana]