«Мяне вельмі моцна непакоіць, чыё яно». Гісторыя беларуса, якому ў Польшчы перасадзілі новае сэрца

Набіваў тату з 14 гадоў

Іллю Жалезнякову 34 гады, ён паходзіць з Гомеля. Усё жыццё працаваў татуіроўшчыкам. Кажа, «пачаў круціць машынку» ў 14 гадоў.

«Я з тых мамантаў», — заўважае Ільля, бо даўно займаецца сваёй прафесіяй.

Павялічыць

Ілля жанаты. Шмат працаваў, каб зарабіць на сям’ю, часам з ранку да ночы, — працягвае ён аповед пра сваё жыццё.

«Здарылася трагедыя. Мы вельмі доўга хацелі дзіця. Не атрымлівалася. Потым атрымалася. Цяжарнасць праходзіла цяжка. У нас нарадзілася дачка, сямімесячная. І памерла праз чатыры дні. Гэта яе (жонку. — РС) зламала. Гэта мяне зламала», — Ілля плача, калі пра гэта ўспамінае.

У 2018 годзе, са словаў суразмоўцы, ён пераехаў у Польшчу, у Сілезію. Яго запрасілі там рабіць тату. Думаў, што неўзабаве далучыцца і жонка. Але яна вырашыла застацца ў Беларусі.

Цяжка падняцца па сходах

Тры гады таму, успамінае мужчына, ён стаў кепска пачувацца. Адзначае, што заўсёды вёў актыўны лад жыцця, ездзіў на ровары, хадзіў у горы, гуляў з сабакам, хоць курыў і часам выпіваў.

«Неяк пачаў сябе цяжка адчуваць. Нешта дыхаць цяжка. Я жыў на другім паверсе, і мне было цяжка падняцца ў кватэру па сходах. Пайшоў да лекара. Лекар зрабіў ЭКГ, паглядзеў. «Трэба вам да кардыёлага схадзіць», — сказаў. Я запісаўся да кардыёлага, увесь час хадзіў на працу. Адчуваю, што ў мяне ацёкі вялізныя. Ногі распухлі, як у слана. Ступні ў красоўкі не ўваходзяць», — успамінае суразмоўца.

Павялічыць

Візыту да кардыёлага Ілля не дачакаўся.

«Еду з працы, а ў мяне перадынфарктны стан. Прыяжджаю дадому. Я тады пачаў сустракацца з дзяўчынай. І кажу: «Я зараз памру. Я проста адчуваю, што зараз памру», — пераказвае ён.

Са словаў Іллі, яго забрала «хуткая». У шпіталі з яго «спусцілі шмат вады», якая ўтварала ацёкі. Урэшце паведамілі, што ягонае сэрца працуе толькі на 16%. Вырашылі, што трэба паставіць кардыёстымулятар. Аперацыю зрабілі ў 2022 годзе. Суразмоўца заўважае, што асноўную праблему адразу не заўважылі. Яна была ў тым, што не да канца закрываўся клапан у сэрцы паміж жалудачкамі.

«Клапан не стварае ціску. Кроў брудная і чыстая змешваюцца, органам бракуе кіслароду. Органы перастаюць працаваць і ацякаюць… Потым стала ясна, што мне спачатку павінны былі зрабіць клапан, а потым ужо ўпіхваць стымулятар», — разважае Ільля.

Ён звязвае сваё захворванне ў такім маладым узросце з тым, што перажыў шмат стрэсаў, у тым ліку страту дзіцяці.

Патрэбная імплантацыя

Ілля ўспамінае, што праз паўтара года пасля аперацыі яму зноў стала блага.

«З таго часу ўсё па шпіталях. Другая аперацыя ў мяне была ўлетку (2024 года. — РС), калі ў мяне дасталі стары кардыёстымулятар, бо ён быў разраджаны. Заражэнне крыві пайшло, настолькі ўсё не цыркулявала. Яго дасталі, антыбіётыкам мяне вылечылі і ўставілі новы. Гэта трэцяя аперацыя», — пералічвае ён.

Павялічыць

Калі прыйшоў час рабіць аперацыю на клапане ў сэрцы, Жалезнякову паведамілі: «Усё настолькі кепска, што мы не ведаем, дзе падшыць», — расказвае ён.

Адзіным выхадам была імплантацыя сэрца. Беларуса пачалі абследаваць, ці надаецца ён да такой аперацыі, і ўрэшце паставілі ў чаргу. Ён чакаў тры месяцы. Кажа, што выпадак быў пільны. Колькі чалавек было перад ім у чарзе, не ведае. Тлумачыць, што гэта залежыць таксама ад групы крыві донарскага сэрца.

«Лепш донарскі орган атрымае чалавек, якому ён дапаможа, чым чалавек, у якога ёсць іншыя захворванні, якія не дадуць сэрцу прыжыцца. Выйграе той, у каго больш шанцаў скарыстацца гэтым і нармальна жыць», — разважае суразмоўца пра тое, як выбіраюць паміж прэтэндэнтамі.

«Праз усю Польшчу тэрмінова везлі орган»

У сакавіку ён зноў трапіў у шпіталь, бо кепска пачуваўся, расказвае Жалезнякоў.

«Знайшлі для цябе орган, усё, едзем. На ноч гледзячы. Праз усю Польшчу тэрмінова везлі орган. Сказалі, што мы ўжо будзем гатовыя да аперацыі. Калі прыедзе сэрца, яго адразу правяраюць. Калі яно не пасуе да імплантацыі, то едзеш назад у сваю палату. Думаю, гэта язда на матацыкле або аварыя», — дзеліцца мужчына тым, як яму везлі сэрца.

Увечары яму сказалі, што а шостай ранку паедзе на аперацыйны стол.

«Нá табе машынку (для галення. — РС), нá шапку адмысловую, фартух, пагаліся, памыйся і чакай. А там або атрымаецца, або не. Гледзячы ў якім стане сэрца даедзе. Пры чаканні сэрца людзі штодня як на іголках, бо гэта можа быць сёння, можа быць праз паўгода, можа быць і ўдзень, і ўначы. Табе проста тэлефануюць, на «хуткай» забіраюць і ўсё», — расказвае Ілля.

Павялічыць

Прызнаецца — ехаць на аперацыю было страшна, бо лекары адразу папярэджвалі, што ён можа не выжыць.

16 сакавіка, расказвае Ілля, яму зрабілі аперацыю перасадкі сэрца ў варшаўскім шпіталі. Пасля яму расказалі, што ён тройчы паміраў на аперацыйным стале, але яго здолелі апрытомніць. Два тыдні пасля Ілля ляжаў у рэанімацыі.

Мужчына расказвае, што ў канцы сакавіка яго перавялі ў звычайную палату, але асобную, у ізаляцыі, бо яго «кожная прастуда можа забіць». Прымае лекі, якія дапамагаюць прыжыцца новаму органу. Заўважае, што пачуваецца лепш, ідзе на папраўку.

Пакуль яму цяжка ўставаць. Каб падняць яго з нізкага сядзення, патрэбныя два чалавекі. Таксама яму цяжка дыхаць, нос забіты выдзяленнямі. Спаць можна толькі на спіне. Рэабілітолагі дапамагаюць яму распрацоўваць цягліцы, бо яны амаль атрафаваліся, уставаць, пакрысе хадзіць.

«Бо адкрывалі грудную клетку, усе косткі разварочвалі ў бакі… Атрымліваецца, яшчэ пералом спераду зажывае», — тлумачыць ён сур’ёзнасць аперацыі.

Чыё сэрца яму перасадзілі, Ілля не ведае і не пытаўся.

«Мяне вельмі моцна непакоіць, чыё яно. Стараюся пра гэта не думаць. Хтосьці мусіў развітацца са сваім жыцьцём… Мне сказалі: «Супакойся. Ты атрымаў новае, маладое сэрца. Ты атрымаў другі шанец на жыццё», — плача Ільля.

Павялічыць

Падтрымалі незнаёмыя беларусы

Мужчына расказвае, што падчас ягоных праблем з сэрцам новая партнёрка, з якой ён пазнаёміўся ў Польшчы і якая нарадзіла ад яго дачку, парвала з ім. Сказала, каб забраў свае рэчы і з'ехаў. Са словаў суразмоўцы, партнёрка не хацела з ім заставацца, бо ён хворы, бо не мог дапамагаць і «бо яна не хоча застацца ўдавой з дзецьмі».

«Як толькі яна мяне пакінула, я ўпаў, і ўсё, са шпіталя больш не выходжу. Я страціў сэнс. Я мала бачыў малое дзіця», — кажа Ілля.

Суразмоўца дадае, што паміж часам у шпіталях жыў у хостэле. Рэчы захоўвае ў сваім аўтамабілі і на складзе. Лекаванне ў шпіталі для яго бясплатнае, бо ён працуе ў Польшчы афіцыйна, мае страхоўку.

Некалькі разоў са жніўня мінулага года Ільля зьвяртаўся да беларусаў у эмігранцкай інтэрнэт-суполцы ў Польшчы з просьбай прывезці яму ў шпіталь пітной вады, мусаў, кашы, бо няма каму дапамагчы. Людзі ў каментарах самі сталі прапаноўваць пералічыць яму грошы, замовіць дастаўку ежы. Ужо пасля аперацыі ён прасіў пераслаць 20 злотых (5 даляраў), якіх не хапала, каб набыць спецыяльны карсет. Са словаў суразмоўцы, яму тады даслалі больш за 150 даляраў.

У размове са «Свабодай» Ілля патлумачыў, што ягоныя старыя знаёмыя засталіся ў Сілезіі. У Варшаву ён пераехаў нядаўна. Ілля расказаў, што яму дапамаглі вельмі шмат людзей, «можа, тысяча». Пералічвалі грошы, прыносілі хатнюю ежу ў шпіталь: салату, суп, боршч, дранікі. Праз нейкі час пасля публікацыі допісу беларус у каментарах просіць не дасылаць яму больш грошай, бо яму ўжо хопіць. Ён прызнаецца, што прасіць было вельмі сорамна, асабліва першы раз.

«Я жыву цяпер толькі дзякуючы дапамозе гэтых цудоўных людзей. Я непераборлівы. Мне шмат не трэба. Мне патрэбнае чыстае пітво. І часам мяса. Замест 30 або 50 [злотых] часам сума дабягае да тысячы. Я пішу ў каментарах: «Стоп, стоп! Хопіць, хопіць!» І яшчэ ляціць, ляціць, ляціць», — дзеліцца ён.

Са словаў Іллі, яшчэ каля месяца яго плануюць назіраць у шпіталі. Калі сэрца добра прыжывецца, то яго выпішуць. Яшчэ паўгода яму будзе патрэбны спакойны, ашчадны лад жыцьця. Нельга цяжка фізічна працаваць. Раз на месяц трэба правярацца ў кардыёлага і пульманолага. Далей, ён кажа, людзі з донарскім сэрцам могуць жыць звычайным жыццём.

• 15
• 0
• 0
• 0
• 0
• 5
• 0
• 0